</frame> 19822017
Zespół Szkół Sportowych  im. Olimpijczyków Śląskich w Mysłowicach
            ODŚWIEŻ STRONĘ

SKOJARZENIA EUROPEJSKIE
II EDYCJA


15 maja 2005
      Zadania II edycji konkursu "Skojarzenie europejskie" okazały się ogromnym wyzwaniem i dlatego, na szczególne uznanie zasługują uczniowie, którzy odważyli się sprostać temu wyzwaniu.

    NAJLEPSZE PRACE:
  • THE BRITISH AIRWAYS LONDON EYE - TOMASZ ŚWIDER Klasa III A gimnazjum
  • L’ARC DE TRIOMPHE - KAMIL CZEPIEL Klasa IVC
THE BRITISH AIRWAYS LONDON EYE / THE MILLENIUM WHEEL
KTO?
            Twórcy: londyńscy architekci: David Marks i Julia Bartfield.
            Sponsor: linie lotnicze British Airways.
GDZIE?
            Londyn - południowy brzeg Tamizy, naprzeciwko budynku Parlamentu.
KIEDY?
            Przełom lat 1999 - 2000.
DLACZEGO?
            Uświetnienie początku nowego tysiąclecia.
FAKTY:
            Wysokość - 135 metrów.
            Największe koło widokowe świata.
            Czwarta co do wysokości konstrukcja w Londynie.
            Cena biletu: około 11 funtów.
CIEKAWOSTKI:
            Do konstrukcji koła zużyto około 1700 ton stali, to znaczy tyle, ile potrzeba do wyprodukowania ponad 250 piętrowych autobusów.
            Dziennie, London Eye przewozi około 15000 pasażerów.
DLA WYTRWAŁYCH CZYTELNIKÓW:
            Olbrzymie koło wsparte jest na dwóch stalowych szynach, a na jego obręczy znajdują się 32 oszklone kapsuły. Kabiny te, mogące pomieścić od 15 do 20 osób, obracają się wokół osi poziomej, dzięki czemu podłoga znajduje się zawsze na dole.
            Koło nie zatrzymuje się, a zatem wsiadanie i wysiadanie odbywa się "w biegu". Należy jednak pamiętać, że jest to bieg żółwia - czas jednego, pełnego obrotu wynosi około 30 minut.
            Z pokładu kapsuły można podziwiać słynne punkty widokowe Londynu: Big Ben, the Houses of Parliament, Westminster Abbey, Buckingham Palace, the Tower of London, Tower Bridge, the City of London i wiele, wiele innych… [Patrz II Edycja Wielkiego Konkursu Przedmiotowego].
Fotografie / źródło - http://www.freefoto.com
L’arc de Triomphe

     Łuk Triumfalny (Arc de Triomphe), na placu Étoile, obecnie nazywanym Placem generała de Gaulle’a, na zachodnim krańcu Champs Élysées. Wybudowany z inicjatywy Napoleona, który polecił wznieść go po zwycięstwie pod Austerlitz w 1805 r., na wzór łuków starożytnego Rzymu (gł. Łuku Konstantyna), ale w znacznie bardziej monumentalnej skali. Budowę rozpoczęto w 1806 r. wg projektu architekta Jean-François Chalgrina, we współpracy z architektami Pierre-François Fontaine i Charlesem Percierem, a następnie pod kierunkiem Gousta. Prace trwały długo i z przerwami (po upadku Napoleona w 1815 budowę zarzucono aż do 1832), ale już w 1810 na istniejące fundamenty nałożono atrapę Łuku, by mogła pod nim przejechać córka cesarza Austrii Maria Luiza, udająca się do Luwru na uroczystość zaślubin z Napoleonem (po jego rozwodzie z Józefiną). Ostatecznie Łuk ukończono za rządów Ludwika Filipa w 1836 r., a 15 grudnia 1840 r. przejechał pod nim kondukt żałobny Napoleona, którego prochy właśnie wtedy sprowadzono z wyspy Św. Heleny.

     Łuk ma 49 m wysokości, 45 m szerokości i 16 m głębokości. Pokryty jest bogatą dekoracją rzeźbiarską. Na głównych fasadach widnieją cztery rzeźby alegoryczne, z lat 1832-36. Najbardziej znaną jest usytuowana po prawej stronie patrząc od Champs Élysées grupa “Wymarsz ochotników w 1792 r.”, autorstwa François Rude’a, popularnie zwana “Marsylianką”. Po lewej stronie rzeźba Jean-Pierre Cortota “Triumf Napoleona w 1810 r.”. Po przeciwnej stronie, a więc od Alei Wielkiej Armii, na fasadzie Łuku znajdują się rzeźby Antoine Etexa “Opór ludu francuskiego w 1814 r.” i “Pokój 1815 r.” Powyżej, na głównych fasadach po dwie, a na bocznych po jednej, umieszczono sześć płaskorzeźb różnych autorów, przedstawiających główne bitwy Napoleona oraz wydarzenia Rewolucji. Postacie “Sław” ponad łukami są autorstwa Jamesa Pradiera. Pod attyką znajduje się fryz, o łącznej długości 167 m, na którym kilku autorów ukazało “Wymarsz i powrót Wielkiej Armii”. Na attyce umieszczono 30 tarcz z nazwami miejscowości, w których Napoleon toczył zwycięskie bitwy. Na szczycie Łuku miał początkowo znajdować się wielki pomnik Napoleona, po upadku cesarza z pomysłu tego zrezygnowano i w 1886 r. na dachu umieszczono kwadrygę, autorstwa Alexandra Falguiere’a, którą jednakże zdjęto z końcem XIX w. i w efekcie do dziś Łuk nie jest niczym zwieńczony. Na wewnętrznych ścianach Łuku umieszczono nazwy 128 miejscowości, gdzie rozgrywane były bitwy z czasów Rewolucji i Napoleona i nazwiska ok. 600 marszałków i generałów Wielkiej Armii. Turysta polski znajdzie tu m.in. Pułtusk, Ostrołękę, Heilsberg (Lidzbark Warmiński) i Gdańsk, oraz nazwiska generałów Poniatowskiego, Dąbrowskiego, Zajączka, Kniaziewicza, Chłopickiego, Sułkowskiego i Łazowskiego.

     Po sprowadzeniu prochów Napoleona, kolejnym wielkim pogrzebem, który przeszedł pod Łukiem Triumfalnym był w 1882 r. pogrzeb Léona Gambetty, a w 1885 r. tłumny i uroczysty pogrzeb Wiktora Hugo. Jego trumna wystawiona była pod Łukiem na widok publiczny przez całą dobę, a w ceremonii wzięło udział 800.000 ludzi. 11 listopada 1920 r. pod Łukiem Triumfalnym umieszczono Grób Nieznanego Żołnierza (prochy jednego z uczestników bitwy pod Verdun), przed którym płonie wieczny ogień. Od tego czasu Łuk Triumfalny jest miejscem uroczystości z udziałem oficjalnych delegacji zagranicznych, odwiedzających Paryż.

Początkowo Łuk Triumfalny zamykał tylko perspektywę Champs Élysées i był otoczony luźną zabudową i rogatkami miejskimi. Dopiero w połowie XIX w., wg projektu przebudowy Paryża barona Haussmanna, wykonano plac Gwiazdy o średnicy ok. 120 m, od którego promieniście odchodzi 12 reprezentacyjnych alei:
     Champs Élysées, Friedland, Hoche, Wagram, MacMahon, Carnot, Grande Armée, Foch, Wiktora Hugo, Kléber, Iéna i Marceau. Centralnym punktem placu, a zarazem tej części miasta, stał się wówczas Łuk Triumfalny. Po śmierci generała de Gaulle’a plac Étoile przemianowano na Charles de Gaulle, ale nazwa ta nie przyjęła się jeszcze i nawet w oficjalnych nazwach używa się łącznie starego i nowego brzmienia, najczęściej w postaci kompromisu Place Étoile-Charles de Gaulle.

Wewnętrznymi schodami lub windą można dostać się na dach Łuku (wstęp płatny), skąd rozciąga się wspaniała perspektywa, zwłaszcza na wschód, w kierunku Champs Élysées i Tuileries oraz na zachód, w stronę Neuilly i Défense. We wnętrzu budowli znajduje się małe muzeum, poświęcone historii obiektu.

     Łuk usytuowany jest na osi Pól Elizejskich, a więc mniej więcej na linii z południowego wschodu na północny zachód. Stojąc na środku Champs Élysées można podobno zobaczyć zachodzące słońce w osi Łuku tylko jednego dnia – 2 grudnia, a więc w rocznicę bitwy pod Austerlitz, kiedy to Napoleon przyrzekł swoim żołnierzom, że wracać będą do domu pod Łukiem Triumfalnym.

L’Arc de Triomphe
     L’arc de Triomphe, monument a la gloire de la Grande Armée, a été commandé par Napoléon en 1806. Les travaux sont interrompus lors de la chute de l'Empire, puis reprennent en 1825 pour s'achever en 1836. C'est Louis-Philippe qui l'inaugure.
     C'est sous l'arc qu'ont été rendus les derniers honneurs de nombreux militaires. En 1920, le corps d'un soldat inconnu mort pendant la premiere guerre mondiale y est enterré. Trois ans plus tard, une flamme en souvenir des morts de la guerre est allumée pres de sa tombe.
     Cet arc s'inspire des arcs de triomphe de l'antiquité, mais en plus grand (50m de haut, 45m de large), et comporte d'importants hauts-reliefs. Il est situé au milieu de la place Charles de Gaulle, précédemment nommée place de l'Etoile a cause de l'aspect que lui donnent les 12 avenues qui en partent.

Photographie par David Henry
źródło - http://www.davidphenry.com/Paris.htm
Organizatorzy / Komentarz - Magdalena Garus, Jolanta Gutowska
Serwis fotograficzny - Jolanta Gutowska

 

 
Zespół Szkół Sportowych w Mysłowicach